Το στροφικό πέταλο αποτελείται από τους τένοντες τεσσάρων μυών της περιοχής του ώμου(υπερακάνθιο, υπακάνθιο, υποπλάτιο και ελάσσονα στρογγύλο). Είναι υπεύθυνο για την απαγωγή(πλάγια ανύψωση) και τις στροφικές κινήσεις του άνω άκρου. Διατηρεί ταυτόχρονα τη σταθερότητα στην άρθρωση του ώμου, ισορροπώντας αντίθετες δυνάμεις.

Η ρήξη του στροφικού πετάλου δύναται να είναι οξεία ή χρόνια, να αφορά σε ένα ή περισσότερους τένοντες και να είναι πλήρης ή μερικού πάχους. Οξεία ρήξη παρατηρείται σε περιπτώσεις τραυματισμού, σε νέους συνήθως μετά από πτώση ή σε μεσήλικες μετά από εξάρθρημα του ώμου. Χρόνια ρήξη συναντούμε κυρίως σε μεγαλύτερες ηλικίες και οφείλεται στη βαθμιαία φθορά και εκφύλιση των τενόντων.

Τα συμπτώματα της ρήξης είναι κυρίως πόνος στον ώμο που δύναται να αντανακλά στη μεσότητα του βραχίονα και αδυναμία στην απαγωγή ή τις στροφικές κινήσεις σε διάφορο βαθμό, ανάλογο της ρήξης. Αρχικά πόνος υπάρχει στην κίνηση του βραχιονίου πάνω από το οριζόντιο επίπεδο του ώμου, ενώ σταδιακά γίνεται πιο συχνός και έντονος με νυκτερινή μάλιστα παρουσία.

Η διάγνωση γίνεται με την κλινική εξέταση που βασίζεται σε ειδικές δοκιμασίες και επιβεβαιώνεται με απεικονιστικό έλεγχο που περιλαμβάνει ακτινογραφίες, υπερηχογράφημα και μαγνητική τομογραφία.

Η θεραπεία της ρήξης του στροφικού πετάλου αρχίζει συνήθως συντηρητικά. Αυτό σημαίνει τροποποίηση των δραστηριοτήτων, παυσίπονα-αντιφλεγμονώδη φάρμακα, φυσικοθεραπεία και ενδυνάμωση του πετάλου και των σταθεροποιητών της ωμοπλάτης. Οι εγχύσεις κορτικοστεροειδών έχουν ένδειξη όταν η πρόσκρουση στο ακρώμιο θεωρείται ότι συμμετέχει σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία των συμπτωμάτων.

Επί αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής ή σε περιπτώσεις νέων ατόμων ή αθλητών έχει θέση η χειρουργική θεραπεία. Αυτή έχει ως στόχο τη συρραφή των τενόντων στην ανατομική τους θέση. Γίνεται με αρθροσκοπικές τεχνικές δηλαδή δια μέσου τριών μικρών οπών στο δέρμα, από τις οποίες εισάγονται κάμερα και ειδικά εργαλεία. Οι τένοντες συρράπτονται με ράμματα τα οποία καθηλώνονται με ειδικές άγκυρες στο οστούν.

Η επέμβαση γίνεται με γενική αναισθησία συνήθως, αλλά υπάρχει και η δυνατότητα περιοχικής αναισθησίας. Ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο για ένα βράδυ. Στη συνέχεια ακολουθεί πρόγραμμα αποκατάστασης που διαρκεί περίπου τρεις μήνες.