Με τον όρο αυτό περιγράφεται μια διαταραχή στη φυσιολογική ανάπτυξη του ισχίου. Παλαιότερα περιγράφονταν ως συγγενές εξάρθρημα του ισχίου, αλλά αυτός ο όρος έχει εγκαταλειφθεί καθώς η πάθηση παρουσιάζεται με εύρος εκδηλώσεων από δυσπλασία (ήπια παραμόρφωση) ως υπεξάθρημα ή και εξάρθρημα του ισχίου.
Η αναπτυξιακή δυσπλασία του ισχίου είναι η πιο συχνή ορθοπαιδική πάθηση στα νεογέννητα και παρατηρείται με συχνότητα 1 στα 100.
Παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης είναι:
- πρωτότοκα
- θήλεα
- ισχιακή προβολή κατά την κύηση
- θετικό οικογενειακό ιστορικό
- ολιγοϋδράμνιο
Ο κλινικός έλεγχος περιλαμβάνει διάφορα σημεία που δύνανται να υποδηλώνουν την πάθηση.Αυτά είναι τα Barlow sign, Ortolani sign, Galeazzi sign, ασυμμετρία δερματικών πτυχών μηρού και περιορισμός στην απαγωγή. Τα ψηλαφητά κλικ ,τα οποία πολύ συχνά συναντούν οι παιδίατροι δεν είναι ειδικά και αξιόπιστα ευρήματα.
Τόσο ο κλινικός έλεγχος όσο και ο ακτινολογικός κατά τους πρώτους μήνες της ζωής δίνουν ανεπαρκή στοιχεία για την ασφαλή διάγνωση της πάθησης, ιδιαιτέρως όταν η δυσπλασία είναι ελαφριάς μορφής, άρα κατά κάποιο τρόπο σιωπηλή.
Ο υπερηχογραφικός έλεγχος είναι η πλέον αξιόπιστη εξέταση για τη διάγνωση της αναπτυξιακής δυσπλασίας του ισχίου και ειδικά η μέθοδος Graf. Πρόκειται για μια εξέταση που γίνεται ανώδυνα και χωρίς ακτινοβολία στο ιατρείο, μέχρι τον 6ο περίπου μήνα ζωής του βρέφους. Καλύτερος χρόνος εξέτασης είναι η 3η με 4η εβδομάδα.
Η έγκαιρη διάγνωση καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τη διάρκεια θεραπείας της δυσπλασίας. Όσο πιο σύντομη η διάγνωση τόσο μικρότερη και η διάρκεια της θεραπείας, αναλογικά πάντα και με τον τύπο της δυσπλασίας. Η θεραπεία πριν από τη συμπλήρωση των 6 μηνών γίνεται με ειδικούς κηδεμόνες απαγωγής και κάμψης των ισχίων οι οποίοι εφαρμόζονται για μερικές εβδομάδες.
Μετά τους 6 μήνες ο υπερηχογραφικός έλεγχος δε συνιστάται καθώς δίνει ψευδή αποτελέσματα και η διάγνωση και παρακολούθηση βασίζεται μόνο στον ακτινολογικό έλεγχο. Η θεραπεία επίσης είναι διαφορετική, δηλαδή απαιτείται η τοποθέτηση ειδικού γύψου. Τέλος σε μεγαλύτερες ηλικίες (άνω των 18 μηνών) ή επί αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση με διάφορα είδη οστεοτομίας.