Οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο συχνή μορφή αρθρίτιδας.

Πρόκειται για μη φλεγμονώδη – εκφυλιστική πάθηση των αρθρώσεων με έναρξη συνήθως από νεαρή ηλικία χωρίς την εμφάνιση συμπτωμάτων. Αφορά σε βλάβη του αρθρικού χόνδρου και μπορεί να εντοπιστεί σε όλες τις αρθρώσεις. Πιο συχνές περιοχές προσβολής είναι οι αρθρώσεις που δέχονται μεγάλα φορτία ή χρησιμοποιούνται περισσότερο, όπως το γόνατο, το ισχίο, η σπονδυλική στήλη και τα δάχτυλα.

Ο αρθρικός χόνδρος παρουσιάζει μειωμένη ποσότητα πρωτεογλυκανών και κολλαγόνου καθώς και άλλες διαταραχές, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τη φθορά του χόνδρου. Ετσι παρατηρείται οίδημα (πρήξιμο της άρθρωσης), δυσκαμψία, περιορισμός του εύρους κίνησης και πόνος.

Η αιτιολογία της νόσου έιναι άγνωστη αλλά γνωστοί παράγοντες κινδύνου είναι το γυναικείο φύλο, η μεγάλη ηλικία, γενετικοί παράγοντες, η παχυσαρκία και η κάκωση ή η επαναλαμβανόμενη επαγγελματική μηχανική επιβάρυνση και καταπόνηση των αρθρώσεων.

Η πρόληψη συνίσταται στο να προσαρμόσει ο ασθενής τις ανάγκες του στις νέες συνθήκες που απαιτούνται από την φύση της πάθησης. Οφείλει να μην ταλαιπωρεί τις πάσχουσες αρθρώσεις με υπερκόπωση, να μειώσει το βάρος του, να διατηρεί σωστή στάση και χρήση του σώματος και να ξεκουράζει τις πάσχουσες αρθρώσεις κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Σημαντική είναι η συχνή άσκηση και οι δραστηριότητες μικρής επιβάρυνσης όπως το περπάτημα και το κολύμπι. Ο ικανοποιητικός νυχτερινός ύπνος σε καθημερινή βάση βοηθάει στην ελάττωση του πόνου και στη διάθεση του ασθενή.

Η θεραπεία της νόσου επιτυγχάνεται με τροποποίηση των δραστηριοτήτων, με φάρμακα από το στόμα, όπως αντιφλεγμονώδη, γλουκοζαμίνη, χονδροϊτίνη και κολλαγόνο, με τοπικές εγχύσεις ουσιών στεροειδών ή μη, όπως υαλουρονικό νάτριο και με διάφορα είδη φυσιοθεραπείας.

Σε πιο βαρίες περιπτώσεις, κάτι που καθορίζεται κυρίως από τον πόνο και την παραμόρφωση απαιτείται χειρουργική παρέμβαση. Ο τύπος αυτής καθορίζεται από διάφορα στοιχεία, όπως είναι η εντόπιση της βλάβης και προσωπικοί παράγοντες του κάθε ασθενούς.