Ο δικέφαλος βραχιόνιος είναι ένας εκ των μυών που βρίσκονται στην πρόσθια επιφάνεια του βραχίονα και είναι ευρέως γνωστός ως “ποντίκι”. Εκτείνεται από την ωμοπλάτη ως την κερκίδα (ένα από τα δύο οστά του αντιβραχίου). Στην περιοχή του ώμου έχει δύο περιοχές πρόσφυσης, τη μακρά και τη βραχεία κεφαλή (από εκεί και το όνομά του). Η μακρά κεφαλή του δικεφάλου είναι ένας τένοντας που εκφύεται λοιπόν πάνω από την ωμογλήνη της ωμοπλάτης και έχει πορεία προς τα κάτω (προς τη μάζα του μυός), στην πρόσθια περιοχή του ώμου. Η λειτουργία του δικεφάλου είναι ο υπτιασμός (στροφή του αντιβραχίου ώστε η παλάμη να δείχνει πάνω) και η κάμψη του αγκώνα, όταν το αντιβράχιο βρίσκεται σε υπτιασμό.

Η τενοντοπάθεια της μακράς κεφαλής είναι μια επώδυνη πάθηση του τένοντα που οφείλεται σε υπέρχρηση του άνω άκρου πάνω από το ύψος του ώμου ή την άρση μεγάλων φορτίων. Χαρακτηρίζεται περισσότερο από εκφύλιση των ινών του τένοντα ή του συνδέσμου που τον σταθεροποιεί, παρά από την ύπαρξη φλεγμονής. Συνήθως συνυπάρχει με άλλες παθήσεις του ώμου, όπως σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής, χρόνια αστάθεια του ώμου ή τενοντοπάθεια-ρήξη του στροφικού πετάλου (και κυρίως του υποπλατίου μυός).

Παρατηρείται συχνά στο γενικό πληθυσμό και πιο συχνά σε αθλητές τένις, κολυμβητές ή άτομα που γυμνάζονται με βάρη.

Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος, ο οποίος συνήθως εντοπίζεται στην πρόσθια επιφάνεια του ώμου κατά μήκος της πορείας του τένοντα ή σπανιότερα ειναι γενικευμένος και ασαφής. Ενδέχεται επίσης να υπάρχει αίσθημα αναπήδησης ή κριγμού στην ίδια περιοχή. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο μάλιστα η τραυματική ρήξη της μακράς κεφαλής του δικεφάλου σε άτομα που είχαν ιστορικό ενοχλήσεων.

Η διάγνωση γίνεται με τον κλινικό έλεγχο. Οι ακτινογραφίες δεν παρουσιάζουν ευρήματα επί μεμονωμένης βλάβης της μακράς κεφαλής. Ο υπερηχογραφικός έλεγχος και η μαγνητική τομογραφία δύναται να απεικονίσουν αλλοιώσεις, όπως περιτενόντιο οίδημα, πάχυνη ή παρεκτόπιση του τένοντα.

Η θεραπεία είναι καταρχήν συντηρητική με αντιφλεγμονώδη-παυσίπονα φάρμακα, ανάπαυση του άνω άκρου και φυσικοθεραπεία. Η έγχυση κορτικοστεροειδούς υπό υπερηχογραφικό έλεγχο προσφέρει θεαματική συνήθως ανακούφιση. Επί επιτυχίας των παραπάνω μέσων συνιστάται ακολούθως πρόγραμμα ενδυνάμωσης, ώστε να μειωθεί η πιθανότητα υποτροπής.

Η χειρουργική θεραπεία με αρθοσκοπική τεχνική δίνει τη λύση αν η συντηρητική αποτύχει. Η επέμβαση γίνεται με γενική ή περιοχική αναισθησία δια μέσου 2 μικρών δερματικών οπών. Ανάλογα με τις απαιτήσεις και την ηλικία του ασθενούς διενεργείται είτε τενοτομή, είτε τενόδεση (διατήρηση του τένοντα και καθήλωσή του περιφερικότερα). Ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο για ένα βράδυ.

Το πρόγραμμα αποκατάστασης που ακολουθεί ο ασθενής εξαρτάται από την τεχνική που επιλέχθηκε για τη διόρθωση της τενοντοπάθειας και τις συνοδές βλάβες που παρουσίαζε η άρθρωση του ώμου.